1) Το στοίχημα της ελληνικής απογείωσης και ο κρίσιμος Σεπτέμβρης

Φαίνεται πως η κυβέρνηση συνεχίζει να επιδεικνύει πυγμή στα εισπρακτικά μέτρα και να καθυστερεί τις μεταρρυθμίσεις και τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, γιατί ποντάρει να κερδίσει χρόνο και ενδεχομένως να προχωρήσει αργότερα υπό καθεστώς πιο ευνοϊκών συνθηκών.

Αυτό θα μπορούσε να  είναι το καλό σενάριο. Το κακό σενάριο θα μπορούσε να είναι πως και αυτή η κυβέρνηση δεν  είναι παρά μια συνέχεια όλων των προηγούμενων που διέλυσαν τη χώρα.

Πως δηλαδή,  επί της ουσίας δεν εφαρμόζει παρά μια ήπια  εκδοχή της γραμμής  ΣΥΡΙΖΑ-Καμμένου που θα μπορούσε να έχει  θεωρητικό μέντορα τον κύριο Βαρουφάκη  και  συμπυκνώνεται στη γραμμή: Να ποντάρουμε στις συνέπειες ενός ντόμινο και να παρατείνουμε την δίκην «βδελλών» απομύζηση των κοινοτικών ταμείων και δανείων που θα προκύψουν πάλι αν «κουρευτεί» δραστικά το χρέος.

Πρόχειρα, η άποψη αυτή στηρίζεται στην θεωρία πρόκλησης ανάπτυξης μέσω της ζήτησης. Πρόκληση ζήτησης σε μια οικονομία που δεν μπορεί να προσφέρει μοιάζει με προσπάθεια συντήρησης μιας τρύπας στο νερό πάνω από το σιφόνι μιας μπανιέρας που αδειάζει.

Η δεύτερη εκδοχή (η κακή),  διαθέτει πολύ ισχυρά ερείσματα καθώς το στελεχιακό δυναμικό της κυβέρνησης, όπως άλλωστε του μεγαλύτερου φάσματος του συνόλου της πολιτικής σκηνής (συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης) είναι δομημένη και άμεσα εξαρτώμενη από το πελατειακό παρασιτικό κράτος και την κρατικοδίαιτη εκδοχή του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας.

Καθώς όλοι οι οργανισμοί το πρώτο που φροντίζουν είναι η επιβίωσή τους και μετά η ευημερία του ξενιστή, είναι δύσκολο να μετασχηματιστούν για να μετασχηματίσουν αν δεν ψοφήσει ολοσχερώς  ο ξενιστής.

Όλα αυτά όμως απλά παρατείνουν τη ζωή του μοντέλου των τελευταίων δεκαετιών, με μοναδικό επιπλέον στοιχείο την διαπίστωση πως έχει αυξηθεί ο αριθμός αυτών που έχουν πειστεί πως πορευόμαστε στην έρημο καβάλα σε καμήλα με ημερομηνία λήξης.  

Τα νέα δεδομένα

Τα  νέα μεσοπρόθεσμα  δεδομένα,  μετά το καλοκαίρι επιβεβαιώνουν πως οι ευρωπαίοι έχουν αποφασίσει να μας κρατήσουν εντός του ευρώ. Τα ίδια συμφραζόμενα αυτών των δεδομένων συνάδουν πως επίκειται νέο «κούρεμα» μετά τις γερμανικές εκλογές.

Το ζήτημα είναι αν θα αποφύγουμε το ατύχημα μέχρι τότε γιατί η ύφεση και η απουσία σχεδίου ανάδρασης αυξάνει τη σύγχυση και την ένταση στην κοινωνία.

Ο κίνδυνος του ατυχήματος μάλλον δεν προέρχεται από τους συνήθως φωνασκούντες και οχλαγωγούντες προνομιούχους του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου, γιατί ως έλεγε ο θείος Κάρολος, αυτοί έχουν να χάσουν κάτι παραπάνω από τις αλυσίδες τους: τα υποζύγια που τους θρέφουν άνευ ευλόγου ανταλλάγματος.

Προέρχεται από το προλεταριάτο που αφρόνως  συσσωρεύει η πολιτική αφαίμαξης του ιδιωτικού τομέα για χάρη της διατήρησης όλων των «δικών μας παιδιών» με μισθό και σύνταξη.

Περί τις 450.000 υπολογίζονται οι οικογένειες στις οποίες δεν εργάζεται κανένα μέλος.

Ο κίνδυνος ενός ατυχήματος μπορεί να προκύψει κυρίως από αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που υπομένει την κρίση με δυσβάστακτο κόστος.

Το καλό σενάριο της συγκυρίας ποντάρει στην έναρξη των έργων υποδομής και της εκταμίευσης τους ΕΣΠΑ για την δημιουργία προσωρινών θέσεων εργασίας που θα εκτονώσουν την κοινωνική πίεση.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η τρόικα πριν μια εβδομάδα ταυτίστηκε πλήρως με την κυβέρνηση στο θέμα της απόλυσης των δημοσίων υπαλλήλων.

Οι απολύσεις πάνε πιο πίσω προκειμένου να γίνουν σε περισσότερο φιλικό περιβάλλον αργότερα.

Για όποιον έχει ελάχιστη αντίληψη  του ελληνικού δημοσίου όμως οι απολύσεις και ο αριθμητικός εξορθολογισμός αποτελούν μόνο ένα σκέλος της ταμειακής διάστασης του προβλήματος. Αυτό είναι μια μικρή διάσταση του προβλήματος.

Το βασικό πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου είναι η αδυναμία παραγωγής στοιχειώδους έργου και υπηρεσιών καθώς είναι άρρηκτα πλέον συνυφασμένος με την γραφειοκρατία και τη διαφθορά.

Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στο δημόσιο έχει προσληφθεί με την προσδοκία της αμοιβής χωρίς εργασία ή του πλουτισμού μέσω της εκβίασης. Το να περιμένει κανείς από αυτό το δυναμικό να συστήσει κοινωνικό και ανταποδοτικό κράτος είναι σαν να περιμένει από το Σίνη και τον Προκρούστη να εγκαταλείψουν τα «διόδια» και  να συστήσουν ταχυφαγείο για να εκτοπίσουν τα οβελιστήρια του Ισθμού της Κορίνθου.

Ναι, η λύση του προβλήματος βρίσκεται  στον ιδιωτικό τομέα. Όμως η  μεταρρύθμιση της ιδιωτική οικονομίας από κρατικοδίαιτη παρασιτική σε ανταγωνιστική περνά από την δραστική αναμόρφωση δημοσίου τομέα εκ του μηδενός.

Στο ελληνικό δημόσιο το οποίο θα απομείνει  μετά τις δραστικές περικοπές, ίσως  χρειάζεται να εφαρμόσουμε κάτι παραπλήσιο  με το Σουηδικό μοντέλο διάχυσης των λειτουργιών της αγοράς προκειμένου να έχει  λόγο  η κοινωνία στην αξιολόγηση ανθρώπων και υπηρεσιών.

Ήτοι, μια συνάντηση των ιστορικών  ρευμάτων της αυτοδιαχείρισης και της δυναμικής της αγοράς.

Μέθοδοι  όπως τα κουπόνια της δωρεάν παιδείας στους δικαιούχους, όπου κάθε δημόσιο σχολείο δεν δικαιούται κονδύλια για μισθούς από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ο μαθητής λαμβάνει το κουπόνι και επιλέγει σε όποιο σχολείο αξίζει να φοιτήσει, αναγκάζοντας διευθυντές και εκπαιδευτικούς να ανεβάσουν την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν. Ανάλογα πρέπει να λειτουργήσει και η δημόσια υγεία.

Η κρατική γραφειοκρατία με τον παραδοσιακό τρόπο λειτουργίας αφού αναδιοργανωθεί  να περιοριστεί στο  σκληρό πυρήνα δημόσιας διοίκησης, της ασφαλείας και άμυνας.

Προς το παρόν όμως οι μεταρρυθμίσεις περιορίζονται στις αψιμαχίες για την απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων και την δυνατότητα όποιου έχει τα τυπικά προσόντα να μπορεί να γίνει ταξιτζής ή φορτηγατζής. Δηλαδή τα τόσο αυτονόητα, όσο το δικαίωμα κάποιου να αναπνέει όπου, όπως και όταν θέλει, χωρίς την άδεια της συντεχνίας «μαφίας» μέσω του κράτους «καρκίνου».

2) Υπάρχουν ακόμη «καύσιμα» ανόδου

Το σενάριο που βλέπουμε σαν πιο πιθανό από το καλοκαίρι του 2012  και μετά είναι πως μέχρι το καλοκαίρι του 2013 η ελληνική αγορά κινδυνεύει μόνο από κάποιο ατύχημα.

Μέχρι τώρα τα «καύσιμα» της ανόδου της αγοράς  ήταν η απομάκρυνση του σεναρίου άτακτης φυγής στη δραχμή και μιας κυβέρνησης  «παλαβής» αριστεράς με εθνικοποιήσεις και άλλα ευτράπελα...

Μέχρι το καλοκαίρι τα «καύσιμα» της αγοράς προβλέπεται να είναι οι αποκρατικοποιήσεις και οι προσδοκίες των εισροών στις εταιρείες που θα ασχοληθούν με τα έργα υποδομής.

Μετά βλέπουμε...

Ένα ακόμη ενθαρρυντικό σημείο που προστέθηκε την εβδομάδα που πέρασε… 

3) Η εξουσία για την εξουσία...

Έχω την αίσθηση ότι η ομάδα Τσίπρα (όχι όλος ο ΣΥΡΙΖΑ) αποτελεί ίσως την πιο αποϊδεολογικοποιημένη πολιτική έκφραση της μεταπολίτευσης. Από την καταγγελία του μνημονίου έφθασε στο σημείο να επικροτεί το όραμα Ομπάμα και να συναντάται με τους δανειστές όπου πριν τις εκλογές τους αποκαλούσε τοκογλύφους.

Πηγή:www.capital.gr